2023 წლის სექტემბერში, როდესაც ისინი იმედისმომცემი თინეიჯერები იყვნენ დეფთოდში, Squeeze-მა შექმნა კონცეპტუალური ალბომი, Trixies, რომელიც ვითარდება გამოგონილ სამხრეთ ლონდონის ღამის კლუბში. თვლიდნენ, რომ მათ შექმნეს მნიშვნელოვანი ნამუშევარი, მათ ჩაწერეს 10 ტრეკი ნასესხებ Revox ჩამწერ აპარატზე და ელოდნენ, რომ სამყარო მათ ფეხებთან დაეცემოდა. მაგრამ არაფერი მომხდარა. "ყველა ჩვენს მეგობარს მოეწონა," ამბობს მომღერალი და წამყვანი გიტარისტი გლენ ტილბრუკი, რომელიც 17 წლის გახდა ჩაწერის წინ. "მაგრამ ეს იყო ერთადერთი გამოხმაურება, რომელიც მივიღეთ."

ალბომი თაროზე იყო შემოდებული, მაგრამ ნაკლებად ვიდრე ხუთი წლის შემდეგ, ჯგუფმა დაიწყო კლასიკური ჰიტების სერია, მათ შორის Cool for Cats და Up the Junction, რამაც სიმღერების ავტორთა დუეტი ტილბრუკი და გიტარისტი და ვოკალისტი კრის დიფორდი ლენონ-მაკ-კარტნის მემკვიდრეებად აქცია. ახლა, მას შემდეგ, რაც ახლახან აღნიშნეს 50 წელი, როგორც ბრიტანული პოპის ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელი ჯგუფი, წყვილმა საბოლოოდ გააკეთა თავიანთი თინეიჯერული ხედვა. სრულად გადაკეთებული Trixies გამოვა მომავალ მარტში. ტრეკერის სიმღერა, Trixies Pt 1, ამ კვირაში გამოჩნდება და ვარაუდობს, რომ Squeeze-ის მელოდიის, რომანტიკისა და თხრობის ყველა ნიშანი თავიდანვე იყო, მაშინაც კი, თუ ცოტამ მოისმინა ისინი.

"როდესაც კრისი და მე შევხვდით 1973 წელს, მან დაიწყო ჩემთვის ლექსების მიცემა," ამბობს ტილბრუკი. "ჩვენ რამდენიმე დღეში ვწერდით რვა ან ცხრა სიმღერას და უბრალოდ ვაყრიდით მათ. ჩვენ ვიზრდებოდით, როგორც სიმღერების ავტორები, ასეთი ტემპით, რადგან სხვა არაფერი გვქონდა გასაკეთებელი. ჩვენ არ ვიღებდით კონცერტებს ან არ ვიწერდით. მაგრამ სადღაც საკუთარ თავში გვქონდა უნარი, გამოგვეყენებინა უმაღლესი ხარისხის მასალა პრაქტიკულად იმ მომენტიდან, როდესაც შევხვდით."

მაშინ, დიფორდი მუშაობდა Ready Mixed Concrete-ში და ტილბრუკი მუშაობდა ჰიპი ჰედშოპში, მათი სიმღერების წერის დახვეწილობა არ შეესაბამებოდა მათ მუსიკალურობას, რომელსაც ტილბრუკი ადარებს "ხუთი წლის ბავშვებს, რომლებიც ფეხბურთს თამაშობენ". ახლა კი, მათ შეუძლიათ დაეყრდნონ წლების გამოცდილებას, რათა "საუკეთესო მიიღონ ნებისმიერი სიმღერიდან". დიფორდისთვის მათი გულუბრყვილო დასაწყისის ხელახლა მონახულება მას შემდეგ, რაც მათ მიაღწიეს იმ წარმატებას, რაზეც ყოველთვის ოცნებობდნენ, ემოციური იყო. "გასაოცარი, ნამდვილად," ამბობს ის, "როდესაც სიმღერები ცოცხლდება."

Trixies-ის დიდი ნაწილი დაიწერა ტილბრუკის საძინებელში მისი შეყვარებულის, მაქსინ ბარკერის მშობლების სახლში. დიფორდი, თითქმის სამი წლით უფროსი, ასევე ცხოვრობდა ქვემოთ. დიფორდი იხსენებს, რომ ესმოდა მისი ბენდის წევრის მელოდიები "კიბეებზე ჩამოდიოდა" მას შემდეგ, რაც მას საუზმეზე ლანგარზე ტოვებდა ლექსებს.

"ერთი უდიდესი რამ იყო იმის საიდუმლო, თუ რა დაემართებოდა ჩემს ლექსებს", - ამბობს დიფორდი. "შემდეგ კასეტა მოვიდოდა, შესაძლოა ხუთი, ათი სიმღერით." ტილბრუკს ახსოვს Trixies-ის რეპეტიცია ლაინაფით, რომელშიც შედიოდა მისი სკოლის მეგობარი ჯოულს ჰოლანდი (რომელიც ჯგუფში დარჩა 1980 წლამდე) კლავიატურაზე, მაგრამ ალბომმა ვერ მიაღწია დემოს და პანკის მოსვლამ ისინი (ახლა მოიცავს დრამერს გილსონ ლავისს, რომელიც გარდაიცვალა გასულ კვირას 74 წლის ასაკში) სხვა მიმართულებით წაიყვანა.

"ჩვენ იძულებულნი ვიყავით, თავი დაგვემცირებინა, რომ მოვრგებოდით," ამბობს ტილბრუკი, "რაც, ვაღიარებ, ენთუზიაზმით გავაკეთეთ." ახლა კი, ჩვენ შეგვიძლია მოვისმინოთ ჯგუფი, რომელიც ისინი იყვნენ: ოდნავ რბილი და გავლენას ახდენდნენ "ყველა იმ შესანიშნავ რამეზე, რაც ხდებოდა", როგორიცაა დევიდ ბოუი, სპარკსი და სტივი უანდერი. "მე არ მომისმენია იმდენი მუსიკა მაშინ," აგრძელებს ტილბრუკი, "ასე რომ, ჩვენ ვირჩევდით ბევრად ვიწრო ველიდან და ვამუშავებდით მას ჩვენი გზით."

როგორც თინეიჯერმა, დიფორდმა არასოდეს ყოფილა კლუბებში, როგორიცაა Trixies, დაწესებულება, რომელიც მან შექმნა თავის წარმოსახვაში. "მოგვიანებით, ჩვენ წავედით ადგილობრივ პაბებში, სადაც იყვნენ ბოროტმოქმედები და ვიგრძენით იმ საზოგადოების შფოთვა," ამბობს ის. "მაგრამ სიმღერების უმეტესობა მოვიდა ოცნებიდან და ახალგაზრდა მწერლის მღელვარებით."

Trixies ხშირად უფრო ბნელია, ვიდრე Squeeze-ის უმეტესი ნაწილი. The Dancer-ში დიფორდი თანაგრძნობით წერს ღამის კლუბის შემსრულებელზე, რომელიც "ცეკვავს მუშტებით, რომლებიც გვერდით აქვს შეკრული". შესანიშნავი The Place We Call Mars იხსნება საავადმყოფოს იატაკზე სისხლიანი სცენით.

"მე ვიყავი ბოუის გავლენის ქვეშ, რომელიც ასრულებდა ჟაკ ბრელის სიმღერების წიგნს", - ამბობს დიფორდი, "მაგრამ მე ალბათ ვგრძნობდი ამ სიბნელეს ჩემს ცხოვრებაში, როგორც ახალგაზრდა მამაკაცი."

ყველა ამ წლის შემდეგ სიმღერების ხელახლა მონახულებისას, ისინი გაოცდნენ იმით, თუ რამდენი მისცა მათ დემოებმა სამუშაოდ. თუმცა, პროდიუსერმა ოუენ ბიდლმა (ასევე Squeeze-ის ბასისტი 2020 წლიდან) მოიტანა ახალი ყურები და შესთავაზა სიმღერების თანმიმდევრობის შეცვლა. "მე ვფიქრობდი: ღმერთო, ეს არის," ამბობს ტილბრუკი.

ჯერჯერობით, მხოლოდ Hell on Earth და You Get the Feeling შესრულდა პირდაპირ ეთერში, მაგრამ - შთაგონებული ელტონ ჯონის შესრულებით მისი კლასიკური ალბომით Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy 1975 წლიდან - ისინი გეგმავენ მთელი ალბომის ტურნეზე გატანას.

"მე ძალიან ვამაყობ იმ პატარა ჩვენებით, რომლებმაც დაწერეს სიმღერები Trixies-ზე", ამბობს ტილბრუკი. "თქვენ შეგიძლიათ მოისმინოთ ყველა ჩვენი იმედი და ოცნება." ამასობაში, ისეთივე ნაყოფიერი, როგორც ყოველთვის, Squeeze-ის ახალი სიმღერების კიდევ ერთი ალბომი გზაზეა. "პატარა ბიჭები, რომლებმაც დაწერეს Trixies-ის სიმღერები, მოგზაურობაში იყვნენ", ამბობს დიფორდი. "ყველაზე დიდი რამ არის ის, რომ ჩვენ ჯერ კიდევ ვართ."