ალჟირის პარლამენტმა ერთხმად დაამტკიცა კანონი, რომელიც აცხადებს საფრანგეთის ალჟირის კოლონიზაციას დანაშაულად და მოითხოვს ბოდიშის მოხდას და რეპარაციებს.
პარლამენტარებმა, რომლებიც იდგნენ პალატაში ეროვნული დროშის ფერების შარფებით, ოთხშაბათს სკანდირებდნენ "გაუმარჯოს ალჟირს", როდესაც ისინი ტაშს უკრავდნენ კანონპროექტის მიღებას, რომელშიც ნათქვამია, რომ საფრანგეთს აქვს "სამართლებრივი პასუხისმგებლობა ალჟირში კოლონიურ წარსულზე და იმ ტრაგედიებზე, რაც მან გამოიწვია".
ორი ქვეყანა ჩართულია დიდ დიპლომატიურ კრიზისში და ანალიტიკოსები ამბობენ, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ალჟირის ნაბიჯი დიდწილად სიმბოლურია, ის მაინც პოლიტიკურად მნიშვნელოვანია.
პარლამენტის სპიკერმა, იბრაჰიმ ბოგალმა, განუცხადა APS-ის სახელმწიფო საინფორმაციო სააგენტოს, რომ კენჭისყრა გაგზავნის "ნათელ გზავნილს, როგორც შიდა, ასევე გარე, რომ ალჟირის ეროვნული მეხსიერება არც წაშლილია და არც მოლაპარაკების საგანი".
კანონმდებლობა ჩამოთვლის "საფრანგეთის კოლონიზაციის დანაშაულებს", რომლებიც მოიცავს ბირთვულ ტესტებს, ექსტრასამართლებრივ მკვლელობებს, "ფიზიკურ და ფსიქოლოგიურ წამებას" და "რესურსების სისტემატურ ძარცვას".
იგი აცხადებს, რომ "სრული და სამართლიანი კომპენსაცია საფრანგეთის კოლონიზაციის შედეგად მიყენებული ყველა მატერიალური და მორალური ზიანისთვის არის ალჟირის სახელმწიფოსა და ხალხის განუყოფელი უფლება".
საფრანგეთის მმართველობა ალჟირზე 1830 წლიდან 1962 წლამდე იყო პერიოდი, რომელიც აღინიშნა მასობრივი მკვლელობებითა და ფართომასშტაბიანი დეპორტაციებით, დამოუკიდებლობისთვის ომის ჩათვლით 1954 წლიდან 1962 წლამდე.
ალჟირი ამბობს, რომ ომმა 1,5 მილიონი ადამიანი მოკლა, ხოლო ფრანგი ისტორიკოსები დაღუპულთა საერთო რაოდენობას 500 000-ად აფასებენ, აქედან 400 000 ალჟირელია.
საფრანგეთის პრეზიდენტმა, ემანუელ მაკრონმა, ადრე აღიარა ალჟირის კოლონიზაცია, როგორც "კაცობრიობის დანაშაული", მაგრამ ბოდიშის მოხდაზე უარი თქვა.
გასულ კვირას კენჭისყრასთან დაკავშირებით დასმულ კითხვაზე, საფრანგეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროს სპიკერმა, პასკალ კონფავრუამ, თქვა, რომ ის კომენტარს არ გააკეთებს "პოლიტიკურ დებატებზე, რომლებიც მიმდინარეობს უცხო ქვეყნებში".
ჰოსნი კიტუნი, კოლონიური ისტორიის მკვლევარი ლონდონის უნივერსიტეტში, ამბობს, რომ "კანონის საერთაშორისო ფარგლები არ არსებობს და, შესაბამისად, არ არის სავალდებულო საფრანგეთისთვის". თუმცა, "მისი პოლიტიკური და სიმბოლური მნიშვნელობა მნიშვნელოვანია: ის აღნიშნავს განხეთქილებას საფრანგეთთან მიმართებაში მეხსიერების თვალსაზრისით", - თქვა მან.
