მისი ორი წლის ქალიშვილი პირველი გარდაიცვალა, შემდეგ დედა, შემდეგ ცოლი. მაგრამ ბოპე მპონა ჰერიტერს ჯერ კიდევ არ ჰქონდა წარმოდგენა იმაზე, თუ რა დაავადებამ შეიწირა მათი სიცოცხლე. შემდეგ 25 წლის ასაკში მანაც დაიწყო სიმპტომების გამოვლენა. როდესაც მისი სისხლი შეამოწმეს და კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დედაქალაქ კინშასაში გაგზავნეს, შედეგებმა დაადასტურა, რომ მას ებოლას ვირუსი ჰქონდა. "ყველგან ტკივილს ვგრძნობდი," ამბობს ის. "მე მქონდა შაკიკი, მკვეთრი ტკივილი თვალებში და ყელში და ვღებინებდი. არაფრის ჭამა არ შემეძლო, რადგან მადა არ მქონდა, ამიტომ ძალიან დავიკელი წონაში."

მას შემდეგ, რაც დაზარალებულ ტერიტორიას მიაღწიეს, MSF-ის, ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციისა და კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ჯანდაცვის სამინისტროს მედიკოსებმა ბულაპეს გენერალურ საავადმყოფოში დააარსეს 32-საწოლიანი ებოლას სამკურნალო ცენტრი, სადაც ჰერიტერი გადაიყვანეს. "მე გონება დავკარგე, როცა მივედით, ამიტომ არ ვიცოდი სად ვიყავი", ამბობს ის. "მე ადრე მივიღე მკურნალობა და ვაქცინირებული ვიყავი, ამიტომ MSF-მა მითხრა, რომ გადარჩენის უკეთესი შანსი მქონდა, ვიდრე ბევრ სხვას."

ბულაპეს იზოლაციამ, მიუხედავად იმისა, რომ ლოჯისტიკური კოშმარი იყო, ასევე ხელი შეუწყო ვირუსის ლოკალიზაციას. ამის საპირისპიროდ, 2014-16 წლების ეპიდემია დასავლეთ აფრიკაში სწრაფად გავრცელდა სამ ქვეყანაში. მონტალდო ამბობს: "რიცხვები იმ ეპიდემიისთვის იყო იმ მასშტაბზე, რომლის წარმოდგენაც არ შეგვეძლო ებოლასთვის. ჩრდილოეთ კივუში რიცხვებიც დიდი იყო, მაგრამ იქ მთავარი გამოწვევა იყო კონფლიქტი [შეიარაღებულ ჯგუფებს შორის იტურში და ჩრდილოეთ კივუში]. "პრობლემა, რომელსაც ჩვენ შევხვდით დასაწყისში, იყო ის, რომ არ იყო საკმარისი ადგილობრივი ექთნები ან ექიმები, რომლებიც გაწვრთნილი იყვნენ ებოლას ეპიდემიასთან გამკლავებისთვის", - ამბობს მონტალდო. "რა თქმა უნდა, ჩვენ საერთაშორისო გუნდით მოვდივართ, მაგრამ ვცდილობთ ადგილობრივად დავიქირაოთ. საბოლოოდ, ჩვენ მოვახერხეთ გუნდის შექმნა, რომელიც ძირითადად ადგილობრივი პერსონალისგან შედგებოდა."

როდესაც დაინფიცირების მაჩვენებელი აგრძელებდა ზრდას სექტემბრის დასაწყისში და შუა რიცხვებში, ებოლას წინააღმდეგ ბრძოლა ემოციურიც გახდა - ჯანდაცვის მუშაკებისთვის და პაციენტებისთვის - ისევე როგორც სამედიცინო ბრძოლა. "კარავში, რომელშიც მე ვიყავი, სამი სხვა პაციენტი იყო. მე ვუყურე მათ სიკვდილს, სათითაოდ", ამბობს ჰერიტერი. გამონაკლისებისთვის, როგორიცაა მონტალდო, ვირუსის მაღალი სიკვდილიანობა ზოგჯერ შეიძლება ექიმებს უიმედოდ აგრძნობინოს თავი. "აქ ჩვენ ვიცით, რომ მაშინაც კი, თუ ჩვენ საუკეთესოდ ვუმკურნალებთ ადამიანებს, ისინი მაინც შეიძლება მოკვდნენ", - ამბობს ის. გადარჩენილებისთვის ტრავმა რჩება. "კიდევ რისთვის უნდა მეცხოვრა?" ეკითხება ჰერიტერი. "მე მინდოდა თავი მომეკლა, მაგრამ ამის ძალაც კი არ მქონდა."

MSF-მა პაციენტებს ფსიქოლოგიური მხარდაჭერა გაუწია - სიცოცხლის ხაზი ჰერიტერისთვის. "მე ფსიქოლოგთან ბევრს ვსაუბრობდი და მან გამამხნევა, რომ ბრძოლა გამეგრძელებინა. მან დამარწმუნა, რომ მე შემეძლო ებოლას დაძლევა. მან მითხრა: "უბრალოდ იმიტომ, რომ ისინი გარდაიცვალნენ, არ ნიშნავს იმას, რომ შენც უნდა მოკვდე."

ვირუსით დაინფიცირებული 64 დადასტურებული ან საეჭვო შემთხვევიდან 19 პაციენტი გამოჯანმრთელდა; ჯერჯერობით 45 სიკვდილი დაფიქსირდა. ჰერიტერი იღბლიანთა შორის იყო, მაგრამ სახლში დაბრუნება ადვილი არ ყოფილა. "ჩემს ცხოვრებაში ბევრი რამ შეიცვალა", ამბობს ის. "ზოგიერთი ჩემი მეგობარი ძალიან შეშინებულია, რომ მომიახლოვდნენ, რადგან ფიქრობენ, რომ დამაინფიცირებენ. მე ვფიქრობ, რომ საბოლოოდ ისინი დაივიწყებენ და ყველაფერი ნორმალურ მდგომარეობას დაუბრუნდება."

ახლა, როდესაც ის ემზადება ფერმაში სამუშაოდ დასაბრუნებლად, ჰერიტერი იმედიანია. "ხალხმა არ უნდა ეშინოდეთ დაავადებების", ამბობს ის. "ჩვენ უნდა ვენდოთ, რომ ექიმები დაგვეხმარებიან და არ ვიცხოვროთ შიშით. მე ამის მტკიცებულება ვარ. "მე ავად ვიყავი და სიარული არ შემეძლო, მაგრამ მაინც ვდგავარ."