კვირების განმავლობაში, გაბრაზებული და შეწუხებული მაცხოვრებლები ინდონეზიის დასავლეთ პროვინციაში თეთრ დროშებს აფრიალებენ სახელმწიფო ორგანოების ნელი რეაგირების გამო დამანგრეველი წყალდიდობის სერიაზე.
ნოემბერში იშვიათი ციკლონის შედეგად გამოწვეულმა წყალდიდობამ 1000-ზე მეტი ადამიანი იმსხვერპლა და ასობით ათასი ადამიანი გადაასახლა სუმატრას კუნძულზე. ყველაზე მეტად დაზარალებულ პროვინციაში, აცეში, რომელიც დაღუპულთა თითქმის ნახევარს შეადგენდა, ბევრ ადამიანს ჯერ კიდევ არ აქვს წვდომა სუფთა წყალზე, საკვებზე, ელექტროენერგიასა და სამედიცინო მარაგებზე.
იმის ნიშნად, თუ რამდენად გამაღიზიანებელი გახდა კრიზისის მართვა, ჩრდილოეთ აცეს გუბერნატორმა ამ თვის დასაწყისში საჯაროდ იტირა.
"ცენტრალურმა მთავრობამ არ იცის [რასაც ჩვენ განვიცდით]? არ მესმის", - თქვა ცრემლიანმა ისმაილ ა ჯალილმა კამერების წინ.
თუმცა, პრეზიდენტმა პრაბოვო სუბიანტომ უარი თქვა უცხოურ დახმარებაზე, დაჟინებით მოითხოვა, რომ სიტუაცია "კონტროლის ქვეშაა". "ინდონეზია ამ კატასტროფის დაძლევას შეძლებს", - განუცხადა მან თავის კაბინეტს გასულ კვირას. პრაბოვომ ასევე ჯერჯერობით უგულებელყო მისი გამოცხადება ეროვნულ კატასტროფად, რაც გამოიღებს სასწრაფო ფონდებს და გაამარტივებს სამაშველო ოპერაციებს.
პრაბოვოს ადმინისტრაცია სულ უფრო მეტად გააკრიტიკეს, როგორც რეაქტიული, დეზორგანიზებული და გათიშული - ზედსართავები, რომლებიც ზოგიერთი ანალიტიკოსის თქმით, მის პრეზიდენტობას განსაზღვრავს, რომელიც მან მოიგო ამ წლის თებერვალში პოპულისტური დაპირებების ფონზე.
წელს უკვე, მისმა მილიარდ დოლარად ღირებულმა უფასო სასკოლო კვების პროგრამამ სკანდალში ჩაიძირა მასობრივი საკვების მოწამვლის გამო. აგვისტოში და სექტემბერში ათასობით ინდონეზიელი ქუჩაში გავიდა უმუშევრობისა და ცხოვრების ხარჯების გაზრდის გამო, რაც ათწლეულების განმავლობაში ქვეყნის ყველაზე დიდ პროტესტს წარმოადგენდა.
და ახლა მისი მთავრობის პასუხი ნოემბრის წყალდიდობაზე კიდევ ერთი გამოწვევაა ლიდერისთვის, მიუხედავად იმისა, რომ მისი მოწონების რეიტინგი დაახლოებით 78%-ზეა.
გასულ ხუთშაბათს, ათობით მომიტინგე შეიკრიბა აცეს დედაქალაქში, ბანდა აცეში, აფრიალებდნენ თეთრ დროშებს და მოითხოვდნენ, რომ ცენტრალურმა მთავრობამ კარი გაუღოს უცხოურ დახმარებას.
ხალხის შუაგულში იდგა პატარა გოგონა, რომელსაც ეჭირა ფურცელი, რომელზეც ეწერა: "მე მხოლოდ სამი წლის ვარ, მინდა გავიზარდო უსაფრთხო და მდგრად სამყაროში."
მიუხედავად იმისა, რომ ჩვეულებრივ დანებებას ნიშნავს, თეთრი დროშები, რომლებიც მთელ პროვინციაში გამოჩნდა - დანგრეულ სახურავებზე, ეროზირებულ მდინარის ნაპირებზე და მეჩეთების გარეთ - არის საერთაშორისო სოლიდარობის მოწოდება, ამბობენ მომიტინგეები.
" დროშები არ ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ ვნებდებით. ისინი არის უბედურების სიგნალი, რათა მიიპყროს მეგობრების ყურადღება გარეთ, რათა მათ იცოდნენ, რომ პირობები აცეში დღეს ძალიან ცუდია", - განუცხადა BBC-ს ჰუსნულ ხავატინსამ, რომელიც აქციაზე იმყოფებოდა.
მთელი სოფლები განადგურდა, ხოლო გზებისა და ინფრასტრუქტურის ფართო დაზიანებამ ასევე იზოლირება მოახდინა ბევრ საზოგადოებაში. გადარჩენილებმა ისაუბრეს ავადმყოფობასა და შიმშილზე.
"კიდევ რამდენ ხანს უნდა დავიბანოთ თავი ტალახითა და წყალდიდობის წყლით", - წამოიძახა ნურმი ალიმ, კიდევ ერთმა დემონსტრანტმა.
პროვინციულმა ხელისუფლებამ გაეროს დახმარებას მიმართა, აცეს გუბერნატორმა კი განაცხადა, რომ მიესალმება დახმარებას "ნებისმიერიდან, ნებისმიერი ადგილიდან".
პრაბოვოს ადმინისტრაციამ განაცხადა, რომ სამაშველო სამუშაოები მიმდინარეობს "ეროვნული მასშტაბით", სადაც ნათქვამია, რომ მან გამოყო დაახლოებით 60 ტრილიონი რუპია (3,6 მილიარდი დოლარი) რეკონსტრუქციისთვის.
ზოგისთვის სიტუაცია 2004 წლის შობის დღის ცუნამის მტკივნეულ მოგონებებს იწვევს, ერთ-ერთი ყველაზე საშინელი ბუნებრივი კატასტროფა.
9.1 მაგნიტუდის მიწისქვეშა მიწისძვრამ გამოიწვია ცუნამი, რომელმაც დილით 30 მეტრამდე (100 ფუტი) მაღალი ტალღები მოიტანა, რომლებიც ინდოეთის ოკეანის სანაპიროზე დაეშვა, რის შედეგადაც დაიღუპა დაახლოებით 230 000 ადამიანი 12-ზე მეტ ქვეყანაში.
აცე, რომელიც უკვე განადგურდა ათწლეულების სამოქალაქო ომის შედეგად, ერთ-ერთი ყველაზე მეტად დაზარალებული იყო. ადგილობრივები ამბობენ, რომ მათ მხოლოდ ახლახან დაასრულეს თავიანთი ცხოვრების აღდგენა, როდესაც კატასტროფა კვლავ მოხდა ნოემბერში.
რელიეფი უფრო სწრაფად მოვიდა 2004 წლის ცუნამის შემდეგ, მიუხედავად იმისა, რომ ის ბევრად უფრო დამანგრეველი იყო, ამბობენ ისინი.
რამდენიმე ქვეყანამ, მრავალმხრივმა სააგენტოებმა, როგორიცაა მსოფლიო ბანკი და კერძო ორგანიზაციებმა, მილიარდობით დოლარი ჩადეს აღდგენის ძალისხმევაში. შემდეგ ინდონეზიის მთავრობამ შექმნა გამოყოფილი სააგენტო ფონდებისა და დახმარების პროექტების სამართავად.
"ყველამ მიიღო ზომები და საზოგადოება სწრაფად გამოჯანმრთელდა ცუნამის შემდეგ. რასაც ახლა განვიცდით, უარესია", - თქვა რუნდი ჯალინამ, რომელიც საშუალო სკოლის მოსწავლე იყო, როდესაც ცუნამი მოხდა.
სამი შვილის დედას მას შემდეგ უჭირს შვილების გამოკვება, რაც წყალდიდობამ მათი სახლი შთანთქა. "ჩვენ ზომბებივით ვიბრძვით ყოველი მიწოდებისთვის, რომელიც ჩვენს სოფელში მოდის, რადგან ჩვენ მშივრები ვართ", - დასძინა მან.
რამდენიმე ქვეყანამ დახმარება შესთავაზა. მაგალითად, არაბთა გაერთიანებულმა საემიროებმა გაგზავნა 30 ტონა ბრინჯი და 300 დახმარების პაკეტი მედანში, კიდევ ერთ ქალაქში, რომელიც დაზარალდა წყალდიდობით - მაგრამ ეს ყველაფერი უკან დააბრუნა ხელისუფლებამ, რასაც ისინი აღწერდნენ, როგორც "ცენტრალური მთავრობის მითითებებს".
პრეზიდენტის უარი საერთაშორისო დახმარების მიღებაზე არის მისი გზა ავტორიტეტის დასამტკიცებლად, თქვა ვიდიჰანდიკა ჯატი პერკასამ, ინდონეზიის სტრატეგიული და საერთაშორისო კვლევების ცენტრის უფროსმა პოლიტიკურმა მკვლევარმა.
"უცხოური დახმარების კარის გაღება ნიშნავს უცხოური შემოწმების მოწვევას, რაც მათ არ სურთ... [პრაბოვო] არ სურს წარუმატებლად გამოჩნდეს და ცდილობს იმიჯის შენარჩუნებას", - თქვა ბატონმა პერკასამ და აღნიშნა, რომ ამან შეიძლება პოლიტიკურად უკუშედეგი გამოიწვიოს.
პრაბოვომ პრიორიტეტი მიანიჭა "სუვერენიტეტის სიმბოლურ შესრულებას" კრიზისის მენეჯმენტზე, თქვა ვედი ჰადიზმა, მელბურნის უნივერსიტეტის აზიის კვლევების პროფესორმა.
კრიტიკოსები ამბობენ, რომ მთავრობას არ აქვს წარმოდგენა ადგილზე არსებულ სიტუაციაზე. ზოგი ასევე ადანაშაულებს პრაბოვოს, რომ წყალდიდობის მსხვერპლთა მიმართ უგრძნობელია პალმის ზეთის პლანტაციების გაფართოების ხელშეწყობით - გარემოსდამცველები ამბობენ, რომ ტყეების გაჩეხვამ, რომელიც გამოწვეულია ამით, ასევე გააუარესა წყალდიდობა.
რუნდი ჯალინამ თქვა, რომ თავდაპირველად ფიქრობდა, რომ იღბლიანი იყო, რომ გადაურჩა წყალდიდობას, "მაგრამ აღმოჩნდა, რომ პოსტ-სტიქიური სიტუაცია კიდევ უფრო უარესია".
"ეს იყო ძალიან მტკივნეული და არასასიამოვნო", - თქვა მან. "ყველაფერი სრულ გაჩერებამდე მივიდა, ბაზრებიდან დაწყებული სკოლებით, ოფისებით დამთავრებული. ჩემმა შვილებმა არ იციან, ოდესმე შეძლებენ თუ არა სკოლაში დაბრუნებას."
რეპორტაჟი აკრამულ მუსლიმის, რინო აბონიტასა და ანდა ფაჰრიზა ბატუბარას მიერ აცეში.
